Paul van der Put - Het geluk van de Rotte

Beschrijving boek

Verhalen en foto's. 

De Rotte is vaak mooi. Aan de oever van het riviertje stapt een man van de fiets. ‘Ik stop vlakbij hem,’ schrijft Paul van der Put in dit boek. Die man heeft het rosse, ruige hoofd van iemand die flink gevaren heeft. We kijken dezelfde kant uit, naar waar de zon even schijnt. ‘Ongelooflijk,’ zeg ik. ‘Ja,’ zegt hij, ‘ongelooflijk.’ Het water voor ons tintelt met duizenden zilveren vlekjes. En een eend. Zoals bekend is zilver de stilste kleur. We houden dus een tijdje onze koppen dicht. Dan beginnen wij, twee fietsers die elkaar niet kennen, te praten over wat we ‘het mooiste op aarde’ vinden. ‘Ik bespaar u de details ...’ besluit de schrijver.
Hij woont niet aan de Rotte, wel vlakbij. Hij fietst elke dag dezelfde route.
Al jaren. Is dat niet vreselijk saai? Nee. Je ziet toch steeds hetzelfde? Ja, en nee! Het  ‘mooiste’ zit niet steeds op dezelfde plek. Het mooiste duurt vaak kort.
Fietsen is fietsen, Van der Put stapt zelden af. Hij probeert fietsend een beetje na te denken. Hij praat soms met voorbijgangers, met een vriend. Hij stopt om een foto te maken. Dat is alles. De rest kan de Rotte zelf vertellen. Beter dan de schrijver.